COIMBATORE: Bir ay önce, üç kuşak çözgü ve atkıdan sonra, P Sampath Kumar’ın Somanur’daki dokuma fabrikasındaki 12 elektrikli dokuma tezgahı durma noktasına geldi. Bugün bir hurdacı dükkânının önünde, görkemlerinden ve tarihlerinden sıyrılmış, paramparça olmuş halde, en yüksek teklifi verene ağırlıkla satılmayı bekliyorlar. Sampath, “Ailemin dokuma işine 20 yıl önce katıldım” diyor. “Kapatacak kişinin ben olacağımı düşünmemiştim.” Coimbatore’lu 42 yaşındaki dokumacı, artan borçlarını ödemek için elektrikli tezgahlarını satmaktan başka çaresi olmadığını söylüyor.
“Bizim gibi dokumacılar için bu işte para yok. Kâr yaşamak için çok küçük.” Sampath, işin birkaç yıl öncesine kadar iyi gittiğini söylüyor, dokumacılar düşen işçilik maliyetleri, şeytanlaştırma, GST uygulaması, Covid kilitlenmesi ve hammadde fiyatlarındaki artıştan etkilenene kadar. “İsabetler gelmeye devam etti. Gecikme olmadı,” diyor Sampath. En son Eylül ayında Tamil Nadu’da yürürlüğe giren elektrik maliyetlerindeki artış oldu. Sampath, tezgahlarının maliyetini satışlardan karşılamadığını söylüyor. “Onlarca yıl önce satın alındıklarında 6 lakh’a mal oluyorlardı. Ve şimdi onları sadece 4 lakh’a sattım. Tezgahlar satıldığına göre salonu kiraya vereceğim. Gelire ihtiyacım var” diyor, tesisinin çıplak duvarlarına bakarak.
Coimbatore hakkında ve Tirupur Tekstil eğirme ve dokumacılığın merkezi sayılan ilçelerde dokumacılar, elektrikli tezgahlarını hurdacılara kullan-at fiyatlarına satıyor. “Arka planda elektrikli dokuma tezgahımın sesiyle uyurdum. Tezgah ailemin bir parçasıydı” diyor. K Jagathese. “Hurda olarak satmak kalbimi kırdı ama başka seçeneğim yoktu çünkü kayıplar içinde boğuluyordum. Yeniden başlayacaksak devlet sübvansiyonlarına ihtiyacımız var.” Jagathese, birçok dokumacının bu işi bıraktığını ve çiftliklerde ya da şantiyelerde günlük ücretli işçi olarak çalıştığını söylüyor. Dokumacılar zanaatlarını kaybetmekle zanaatlarına bağlı kalmak arasında kalırken, hurdacılar gelişiyor. K BoopatiCoimbatore’nin Sengathurai köyündeki bir elektrikli tezgah hurdacısı, atölyesine neredeyse her gün 50 ünite getirildiğini söylüyor.
Yeni bir dokuma tezgahının maliyeti 1 lakh ila 1.35 lakh arasında değişirken, Boopati eskilerini parçalara ayırıyor ve ağırlıklarına göre satıyor. Bir elektrikli dokuma tezgahı 600 ila 800 kg ağırlığındadır ve Boopati gibi satıcılar kilo başına 40 kg alır. “Tüm tezgahı söktükten sonra, yeniden kullanılabilecek parçalar olup olmadığını kontrol ediyoruz, çünkü bu aynı zamanda iyi para da getiriyor.” e boopatiSomanur Makineli Tezgah Birimleri Derneği’nin saymanı, Coimbatore ve Tirupur bölgelerindeki Elektrikli dokuma tezgâhlarının %95’inin ‘iş işi’ olduğunu, yani usta dokumacılar ve giysi imalatçılarının siparişleri üzerine çalıştıklarını söylüyor. “Elektrik oranı artışının duyurulmasından kısa bir süre sonra, güç dokuma tezgahı endüstrisi için muafiyet talep eden hükümet yetkilileriyle görüştük.
Coimbatore ve Tirupur ilçelerindeki tezgahların çalışma gücünü ciddi şekilde etkileyeceği için önerilen tarifeyi uygulamamaları için onlara yalvardık. Ayrıca dışarıdan alınan iş için daha iyi ücret talep ettik. Ancak taleplerimiz bir türlü karşılanmadı” dedi. “Firmadan ayrılan dokumacılar çocuklarının bu mesleğe girmesini istemiyor. Dokumacılar işçilik maliyetlerinde artış, uygun fiyata sürekli hammadde tedariki talep ettiler ve işi canlı tutabilmeleri için şirketi son güç artışından muaf tuttular.”
“Bizim gibi dokumacılar için bu işte para yok. Kâr yaşamak için çok küçük.” Sampath, işin birkaç yıl öncesine kadar iyi gittiğini söylüyor, dokumacılar düşen işçilik maliyetleri, şeytanlaştırma, GST uygulaması, Covid kilitlenmesi ve hammadde fiyatlarındaki artıştan etkilenene kadar. “İsabetler gelmeye devam etti. Gecikme olmadı,” diyor Sampath. En son Eylül ayında Tamil Nadu’da yürürlüğe giren elektrik maliyetlerindeki artış oldu. Sampath, tezgahlarının maliyetini satışlardan karşılamadığını söylüyor. “Onlarca yıl önce satın alındıklarında 6 lakh’a mal oluyorlardı. Ve şimdi onları sadece 4 lakh’a sattım. Tezgahlar satıldığına göre salonu kiraya vereceğim. Gelire ihtiyacım var” diyor, tesisinin çıplak duvarlarına bakarak.
Coimbatore hakkında ve Tirupur Tekstil eğirme ve dokumacılığın merkezi sayılan ilçelerde dokumacılar, elektrikli tezgahlarını hurdacılara kullan-at fiyatlarına satıyor. “Arka planda elektrikli dokuma tezgahımın sesiyle uyurdum. Tezgah ailemin bir parçasıydı” diyor. K Jagathese. “Hurda olarak satmak kalbimi kırdı ama başka seçeneğim yoktu çünkü kayıplar içinde boğuluyordum. Yeniden başlayacaksak devlet sübvansiyonlarına ihtiyacımız var.” Jagathese, birçok dokumacının bu işi bıraktığını ve çiftliklerde ya da şantiyelerde günlük ücretli işçi olarak çalıştığını söylüyor. Dokumacılar zanaatlarını kaybetmekle zanaatlarına bağlı kalmak arasında kalırken, hurdacılar gelişiyor. K BoopatiCoimbatore’nin Sengathurai köyündeki bir elektrikli tezgah hurdacısı, atölyesine neredeyse her gün 50 ünite getirildiğini söylüyor.
Yeni bir dokuma tezgahının maliyeti 1 lakh ila 1.35 lakh arasında değişirken, Boopati eskilerini parçalara ayırıyor ve ağırlıklarına göre satıyor. Bir elektrikli dokuma tezgahı 600 ila 800 kg ağırlığındadır ve Boopati gibi satıcılar kilo başına 40 kg alır. “Tüm tezgahı söktükten sonra, yeniden kullanılabilecek parçalar olup olmadığını kontrol ediyoruz, çünkü bu aynı zamanda iyi para da getiriyor.” e boopatiSomanur Makineli Tezgah Birimleri Derneği’nin saymanı, Coimbatore ve Tirupur bölgelerindeki Elektrikli dokuma tezgâhlarının %95’inin ‘iş işi’ olduğunu, yani usta dokumacılar ve giysi imalatçılarının siparişleri üzerine çalıştıklarını söylüyor. “Elektrik oranı artışının duyurulmasından kısa bir süre sonra, güç dokuma tezgahı endüstrisi için muafiyet talep eden hükümet yetkilileriyle görüştük.
Coimbatore ve Tirupur ilçelerindeki tezgahların çalışma gücünü ciddi şekilde etkileyeceği için önerilen tarifeyi uygulamamaları için onlara yalvardık. Ayrıca dışarıdan alınan iş için daha iyi ücret talep ettik. Ancak taleplerimiz bir türlü karşılanmadı” dedi. “Firmadan ayrılan dokumacılar çocuklarının bu mesleğe girmesini istemiyor. Dokumacılar işçilik maliyetlerinde artış, uygun fiyata sürekli hammadde tedariki talep ettiler ve işi canlı tutabilmeleri için şirketi son güç artışından muaf tuttular.”